Ilse

In het zesde middelbaar trok Ilse Poelmans met enkele klasgenoten naar de Sociale School van Heverlee voor een introductiedag. ’s Avonds aan de keukentafel meldde ze dat ze geslaagd was voor het ingangsexamen, zich meteen had ingeschreven én ook al een kamer in de peda had geregeld. Haar ouders, jongere broer en zusje vielen uit de lucht. “Papa moest alleen het voorschot nog betalen”, lacht ze.

Ilse weet goed wat ze wil. En wát ze wil, regelt ze. Zo ontdekte ze in haar eerste jaar in Heverlee vrij snel dat vooral personeelswerk haar boeit. Niet toevallig bouwde ze haar hele loopbaan uit in de HR. “Wat me vooral fascineert is een goed evenwicht tussen werknemers – die jaren van hun leven op de werkvloer doorbrengen – én de werkgever die ervoor zorgt dat het bedrijf draait en jobs blijven bestaan.”

Haar moeder hoopte nochtans dat ze in haar voetsporen zou treden: kleuterjuf. “Ik heb in mijn jeugd uren gespendeerd aan knutselwerkjes voor mama’s klas. En aan cakes bakken. Ik ben graag creatief bezig. Met keramiek. In de tuin. Vroeger volgde ik tekenacademie. Die creativiteit neem ik vandaag mee. Wie met mensen bezig is en nieuwe policies of arbeidsreglementen opmaakt, moet out of the box kunnen denken.”

Ilse houdt van alle aspecten van HR. Ze noemt zich een generalist. Geen wonder dus dat ze zich – als een van de eersten – inschreef voor de HR Masterclass van Annelies. “Ik voelde meteen: dit is hoe HR zou moeten zijn. Ik heb de principes ook voorgelegd aan mijn toenmalige werkgever. Die was ook enthousiast, maar door omstandigheden is de route naar een topwerkplek daar nooit echt uitgerold.” Anders dan bij Annelies & Co. “Een organisatie is maar zo goed als haar medewerkers. Daar geloof ik keihard in. Daarom is het zo belangrijk dat je mensen inzet op hun sterktes. Hun talenten verder aanscherpt en ze niet probeert te kneden tot iets wat ze niet zijn. Bij Annelies & Co hebben ze dat goed begrepen. Weet je, ik was altijd sterk in Engels, nooit in Frans. Alle avondlessen Frans konden dat niet verhelpen. Ik heb er wél mijn man ontmoet. Je veux de l’amour bleek achteraf gezien de enige zin die er voor mij toe deed”, besluit ze met een brede lach.

Favoriete Co: “Collega’s. Die maken je organisatie. Dat neemt niet weg dat ook een open communicatie onmisbaar is. Eerlijk met elkaar praten, schept begrip en zorgt ervoor dat je elkaar neemt zoals je bent.